Быльчыцы - вёска ў Гродзенскім раёне Гродзенскай вобласці Рэспублікі Беларусь.
Для гэтага населенага пункта на сайце Radzima.net ёсць наступныя даныя:
геаграфічныя каардынаты мясцовасці і размяшчэнне вёскі Быльчыцы на падрабязнай старой мапе пачатку ХХ стагоддзя і сучасных мапах, а таксама на саталітарных здымках Google Maps - Google Мапы;
- адміністрацыйна-тэрытарыяльная прыналежнасць у складзе Расійскай імперыі (1900-я), Польшчы (Другой Рэчы Паспалітай), Рэспублікі Беларусь (2017);
- праваслаўны прыход, да якога адносілася/адносіўся вёска Быльчыцы на пачатку ХХ стагоддзя;
за якія гады захаваліся метрычныя кнігі аб народжаных, уступаючых у шлюб і памерлых дадзенага прыходу;
- № фонду, вопісу, і адрас архіву, ў якім захоўваюцца метрычныя кнігі;
- каталіцкая парафія, да якой адносілася/адносіўся вёска Быльчыцы на пачатку ХХ стагоддзя;
- за якія гады захаваліся метрычныя кнігі аб народжаных, уступаючых у шлюб і памерлых дадзенага прыходу;
- адрас архіву, ў якім захоўваюцца метрычныя кнігі;
- імя ўладальніка і назва маёнтка, да якога належыла мясцовасць у сярэдзіне XIX стагоддзя;
Гэта інфармацыя даступна для зарэгістраваных удзельнікаў з Premium планам.
Пакінуць паведамленне
Паведамленні:
Хотелось бы узнать об истории окрресных деревень Лашевичи,Жуки,Юревичи,Короле,маентка Панюки и про моего деда Петра Францевича Жукевича и его жену,которая была родом из Юревичадказаць
Мой дед Франц Пиотрович Жуковский а бабушка Марианна Юревич, родившаяся 1990 г. в Юзефовке
https://www.geni.com/people/Mariana-%C5%BBukowska/6000000049750412833?through=6000000049749824850
Мой емайл: 15polia@gmail.comадказаць
W Białostockim Dzienniku Wojewódzkim z 1938 roku we wsi Bylczyce nazwanej błędnie Bybczyce w związku ze scalaniem gruntów w gminie Żydomla opisano łącznie 64 własności ziemskie. Niestety wśród wymienianych właścicieli żaden nie nosił nazwiska BYLCZYŃSKI – właścicieli tej okolicy od 1562 roku. Pozostali tam zapewne potomkowie córek tego rodu skoligaconych poprzez małżeństwa z rodzinami CYDZIK, KONSTANTYNOWICZ, JUROWSKI, PYRSKI. Oprócz wymienionych w 1938 roku w Bylczycach występowały takie nazwiska jak: APAŁAJKO, CYBOWICZ, DOŁGOSZEJ, DENISIEWICZ, DOMANOWSKI, GRYGUŚ, JAKUBOWICZ, KAZIUK, KIERENIA, KOT, KUCZYŃSKI, ŁOWCZYŃSKI, POŁUDZIEŃ,. SYTY, MIKLASZEWICZ, NARUCKI, OLEŃSKI, WROTNOWSKI. Pięć działek (Nr 2, 31, 110, 113, 114) o łącznej powierzchni około 116 ha zajmował Majątek Państwowy Zakrzewszczyzna. адказаць
W Pierwszym Powszechnym Spisie Ludności z 30 IX 1921 roku stwierdza się, że w Bylczycach określanych jako "okolica" zamieszkuje łącznie 172 mieszkańców, w tym 94 mężczyzn i 78 kobiet. Narodowościowo - 157 Polaków i 15 Białorusinów. Wyznaniowo - 108 katolików (rzymsko-katolickie)i 64 prawosławnych. W Bylczycach znajdowało się w tym czasie 29 budynków o przeznaczeniu mieszkalnym. адказаць
Bylczyce istniały już przed 1562 roku, kiedy to król Zygmunt August przywilejem podpisanym w Wilnie dnia 24 II 1562 roku nadał je Stanisławowi, łowczemu grodzieńskiemu. Wraz z Bylczycami nadał także herb Dęboróg (Duboroch). Według legendy herbowej wspomniany Stanisław, gdy król bawił w podgrodzieńskich lasach na łowach, pokazał mu jelenie poroże wrośnięte w dębowy pień. Król zachwycony tym znaleziskiem nadał łowczemu Stanisławowi herb. Bartosz Paprocki w 1584 roku w swoim dziele „Herby Rycerstwa Polskiego” napisał: „klejnot Dęboróg król August nadał myśliwcowi swojemu, który nalazł rogi jelenie wrosłe w drzewo dębowe, ale jeśli jest potomstwo jego, o tem wiedzieć nie mogę”. Kacper Niesiecki w swoim herbarzu z 1728 roku opisuje herb w następujący sposób: „jelenich rogów dwa
w pniu drzewa dębowego urosłe, w polu zielonem z hełmem, a nad hełmem pióra strusie i inne ozdoby, jak wymalowanie tego herbu w tymże przywileju umieszczone dowodzi, z danym onemu nazwiskiem Duboroch.” Królewski łowczy Stanisław wraz
z herbem i Bylczycami przyjął również nazwisko – Bylczyński.
W drugiej połowie XVIII wieku Bylczyce wymieniane były jako wspólna okolica
z Cydzikami leżącymi nad rzeczką Pyranką. Położone około 20 km od Grodna, około 10 km od Wiercieliszek stanowiły drobną osadę zamieszkałą w tamtych czasach zaledwie przez kilka rodzin, głównie Bylczyńskich, którzy byli właścicielami tej wsi od drugiej połowy XVI wieku. „Russkaja Istoriczeskaja Biblioteka” (Tom XXXIII str. 701) wymienia wieś Bylczyce jako „okolicę szlachecką”. W źródłach historycznych wymieniane są również pod nazwą Bylczyno – być może błędnie. W „Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich” wymieniane jako „okolica w powiecie grodzieńskim, gmina Żydomla, 20 wiorst od Grodna, 101 dziesięcin”. Z tego ostatniego opisu wynika, że wieś zajmowała areał ponad 147 hektarów (101 dziesięcin większych) lub ponad 110 hektarów (101 dziesięcin skarbowych).
Potomkowie Stanisława, królewskiego łowczego, żyli w Bylczycach przez następne kilkaset lat. W 1765 roku odnotowane zostało ich liczne stawiennictwo na popisie szlachty grodzieńskiej. W początkach XIX wieku ślady ich obecności możemy odnaleźć w księgach metrykalnych parafii Jeziory do której wtedy Bylczyce należały. W kolejnych latach Bylczyńskich w Bylczycach jakby co raz mniej… Rozpierzchli się po okolicy osiedlając w pobliskich Tołłoczkach, Cydzikach, Eysmontach, a nawet w Kotrze opodal Skidla. W pierwszej połowie XX wieku w Bylczycach nie ma już po nich śladu…
Stanisław Bylczyński z Bylczyc, królewski łowczy z podgrodzieńskich puszcz był praprzodkiem mojej babci – Ewy Cypla z domu Bylczyńskiej. Potomkowie Stanisława w 1765 roku stanęli do popisu szlachty grodzieńskiej reprezentując okolice Cydzik i Bylczyc. Wśród 22 „Imć Panów” z tej okolicy wymienionych jest czterech Bylczyńskich:
- Imć pan Marcin Bylczyński pieszy, z szablą
- Imć pan Antoni Bylczyński na koniu gniadym, z szablą
- Imć pan Marcin Bylczyński na koniu gniadym, z szablą
- Imć pan Bartłomiey Bylczyński na koniu karym, z szablą
Dwóch ostatnich – Bartłomiej i Marcin byli stryjecznymi braćmi. Bartłomiej był synem Grzegorza, natomiast Marcin synem Stanisława Ich ojcowie byli synami Jana urodzonego około 1637 roku, którego ojcem był Adam, dziadkiem Wojciech, a pradziadkiem Stanisław urodzony około 1530 roku – opisywany wcześniej protoplasta rodu. Bartłomiej syn Grzegorza urodził się około 1708 roku. Był dwukrotnie żonaty – jego pierwszą żoną była Brygida CIDZIK (CYDZIK), z którą miał co najmniej dwóch synów: Jana i Mikołaja.
O Janie, synu Bartłomieja Jan Nepomucen Bobrowicz w uzupełnieniu (dodatku) do Herbarza Niesieckiego napisał: „Jan był exaktorem Grodzieńskim podatku publicznego lat 15. Był komisarzem w Komisy! powiatu swego kilka razy, i wiernie dopełniał obowiązek posługi dla swej ojczyzny i współobywateli. Miał za żonę Petronellę Wołkowiską sędziankę ziemską powiatu Grodzieńskiego, a z niej synów dwóch: pierwszy Anastazy Wincenty, drugi Teofil Klemens, córkę jedne Albinę Amelią”. Pewne ślady świadczące o Mikołaju możemy odnaleźć w księgach metrykalnych parafii Jeziory z początków XIX wieku – w latach 1810-1815 wielokrotnie występował jako świadek chrztów i ślubów.
Bartłomiej po śmierci swojej pierwszej żony ożenił się z Marianną HORBACZEWSKĄ, z którą miał co najmniej troje dzieci: Franciszka, Wincentego i córkę Helenę. Zmarł w 1784 roku – żył 76 lat. Biorąc pod uwagę, że ojciec Bartłomieja – Grzegorz (Hrechory), żył ponad sto lat, można uznać, że jego syn zmarł w kwiecie wieku…
Marcin syn Stanisława ożenił się z BOHATEROWICZÓWNĄ. Ich synem był Jan Stanisław – porucznik wojsk Litewskich. Być może to on pochowany jest na Cmentarzu Starym w Tarnowie. Na jego grobie widnieje następująca transkrypcja: „BYLCZYŃSKI-DEBORÓG Jan 1766-1842 porucznik w Powstaniu Kościuszkowskim”.
адказаць
