Лікоўка - вёска ў Гродзенскім раёне Гродзенскай вобласці Рэспублікі Беларусь. Для гэтага населенага пункта на сайце Radzima.net ёсць наступныя даныя:
 -  ў геаграфічныя каардынаты мясцовасці і размяшчэнне вёскі Лікоўка на падрабязнай старой мапе пачатку ХХ стагоддзя і сучасных мапах, а таксама на саталітарных здымках Google Maps - Google Мапы; на мапе
- адміністрацыйна-тэрытарыяльная прыналежнасць у складзе Расійскай імперыі (1900-я), Польшчы (Другой Рэчы Паспалітай), Рэспублікі Беларусь (2017);
- праваслаўны прыход, да якога адносілася/адносіўся вёска Лікоўка на пачатку ХХ стагоддзя;
 - Дадаць прозвішча ў гэтай мясцовасціза якія гады захаваліся метрычныя кнігі аб народжаных, уступаючых у шлюб і памерлых дадзенага прыходу;
- № фонду, вопісу, і адрас архіву, ў якім захоўваюцца метрычныя кнігі;
- каталіцкая парафія, да якой адносілася/адносіўся вёска Лікоўка на пачатку ХХ стагоддзя;
- за якія гады захаваліся метрычныя кнігі аб народжаных, уступаючых у шлюб і памерлых дадзенага прыходу;
- адрас архіву, ў якім захоўваюцца метрычныя кнігі;
- імя ўладальніка і назва маёнтка, да якога належыла мясцовасць у сярэдзіне XIX стагоддзя;

Гэта інфармацыя даступна для зарэгістраваных удзельнікаў з Premium планам.

Пакінуць паведамленне

*
*
*
*

Паведамленні:

. События из жизни П.А.Столыпин
1902 г6 октября - Присутствовал в Лошанской волости Гродненского уезда на открытии двух двухклассных народных училищ, Лошанского и Деречинковского. Прибыл к концу обедни в местном храме. Участвовал в крестном ходе к Лошанскому училищу. Выслушал отчет мирового посредника М.В.Пчицкого. Выразил благодарность уездному предводителю А.А.Ознобишину и М.В.Пчицкому за их помощь в деле народного просвещения. Выразил также благодарность членам строительных комиететов и лошанскому волостному старшине Лиде и поверенным из среды крестьян. Посетил местного священника о. Куретовича. После завтрака участвовал в освящении и открытии Ликовской приходской школы
- Отправился из села Ликовки в село Деречинок Мужыцкая праўда 04.06.2012 09:35 Іван БУДНІК, краязнаўца Як лікоўцы да цара ездзілі Паведамленне палкоўніка Штэйна, афіцэра Корпуса жандараў у Гродзенскай губерні, не на жарт устрывожыла і абурыла гродзенскага губернатара князя Д. М. Крапоткіна. Як могуць нехлямяжыя мужыкі ехаць у сталіцу і ў змазаных дзёгцем ботах з’явіцца ў прыёмную яго вялікасці ды яшчэ са скаргай?! А жандарскі палкоўнік рапартаваў, што, па канфідэнцыяльнай інфармацыі памешчыка Івана Веймарна, сяляне вёскі Лікоўка, былыя яго прыгонныя, паслалі ў Санкт-Пецярбург свайго хадатая да цара. І губернатар запатрабаваў ад гродзенскага павятовага спраўніка правесці дакладнае і тэрміновае расследаванне і далажыць. Паліцэйскі чыноўнік усё выканаў старанна і паведаміў: у пачатку сакавіка 1869 г. сяляне в. Лікоўка сапраўды адправілі ў Санкт-Пецярбург свайго даверанага Адама Рожку с “прошением Государю императору”. (У рапарце палкоўніка Рожка названы Міхаіл, але ў спісе жыхароў вёскі такога імені не было, далей у дакументах фігурыруе Адам Рожка. – Пым. І. Б.). Што прымусіла лікоўскіх мужыкоў смела паўстаць за свае правы і шукаць праўду і справядлівасць ў далёкай сталіцы? З рапарта павятовага спраўніка паўстае перад намі карціна поўнага самавольства памешчыка і кручкатворства ўладу трымаючых. Жыхары Лікоўкі разумелі, што іх рашэнне не будзе ўхвалена мясцовым начальствам, але далей цярпець яны не маглі. Іх спрэчкі з уладальнікам маёнтка Лікоўка цягнуліся ўжо многа гадоў, а пачаліся ў самым канцы 40-х ХІХ ст. Датычыліся, канешне, зямлі як асновы жыцця і дабрабыту селяніна. Вернемся і мы ў тыя гады. У сярэдзіне 40-х гадоў ХІХ стагоддзя вёска Лікоўка ўваходзіла ў склад маёнтка Навасёлкі, у ёй налічвалася 42 сялянскія двары, кожны з якіх меў у карыстанні каля адзінаццаці дзесяцін зямлі. Усяго на вёску прыпадала 516 дзесяцін. У канцы 40-х гадоў ХІХ ст. уладальнікам вялікага маёнтка Навасёлкі па спадчыне стаў малады адстаўны падпаручнік Іван Веймарн, унук расійскага генерала Івана Аляксеева, атрымаўшага гэты маёнтак за заслугі ад імператара Паўла. Няўменне гаспадарыць у спалучэнні з неўрадлівымі гадамі і эпідэмічнай хваробай зімой 1849 г. прывялі гаспадарку да заняпаду. Новы гаспадар прыдумаў свой план выхаду: за кошт сялян. Па яго распараджэнні былі ліквідаваны ў Лікоўцы 12 сялянскіх двароў, а іх уладальнікі былі аб’яднаны з іншымі дварамі або пераселены ў Баранава, дзе таксама былі знішчаны сялянскія гаспадаркі. У сямі сялянскіх двароў былі ўрэзаны напалавіну зямельныя надзелы. Хаты і гаспадарчыя пабудовы ліквідаваных сялянскіх двароў былі разбураны або перавезены ў панскі двор. У выніку гэтых мер на адабраных у сялян землях у Лікоўцы быў створаны ў 1850 г. новы фальварак плошчай 186 дзес., да якога былі прыпісаны абеззямеленыя сяляне як батракі. Сялянскаму абурэнню не было межаў, але яны адкрыта пакуль не бунтавалі. Пазней яны прызнаваліся, што “с жалобами ... входить не осмеливались, ибо могущество наших помещиков было для нас страшно”. Дзеянне І. Веймарна не было арыгінальным. У тыя ж гады так паступіў з суседняй вёскай Кругляны і памешчык Патрык О’Брыен дэ Ласі, уладальнік вялікага маёнтка Аўгустовак каля Гродна. Ён адабраў у круглянскіх мужыкоў усю зямлю, а сем’і (45 гаспадарак) рассяліў па вёсках Саломенка, Палаткова, Сухмяні, Горніца, Гарны, якія належалі яму. Праз гады на месцы Круглян утварылася поле. Пасля скасавання прыгоннага права і абвяшчэння асабістай волі сяляне Лікоўкі настойліва павялі працяглую барацьбу за вяртанне адабранай у іх зямлі. Найперш яны адмовіліся падпісаць устаўную грамату, якая замацоўвала за імі тую зямлю, якая ў іх была апошнія гады. Пра адабраную не вялося ніякой гаворкі. Нягледзячы на нязгоду сялян, міравы пасрэднік А. Бялаблоцкі абвясціў у сакавіку 1862 г. аб увядзенні ўстаўной граматы ў дзеянне. Сяляне не проста адмовіліся прымаць гэты дакумент, але перасталі выконваць прымусовыя павіннасці на памешчыка, якія часова захоўваліся пасля адмены прыгону: апрацоўваць зямлю, даглядаць жывёлу і інш. Так паступілі і сяляне ў Баранаве. Акрамя таго, лікоўскія мужыкі забралі ўстаўную грамату ў свайго сельскага старасты, аднеслі яе ў валасное праўленне і кінулі там у канцылярыі. Праз месяц пасля ўвядзення ўстаўной граматы, 20 красавіка 1862 г., той жа міравы пасрэднік прыехаў у Зарубіцкае валасное праўленне для праверкі іх выканання і па скаргах памешчыкаў. Выкліканы ў праўленне баранаўскі сельскі стараста працягваў адмаўляцца ад выканання і павіннасцей, і ўстаўной граматы. Абураны міравы пасрэднік зняў яго з пасады і выклікаў у валасное праўленне ўсё Баранаўскае сельскае таварыства. Прыйшлі туды не толькі баранаўскія мужыкі, але і падтрымаўшыя іх лікоўскія, якіх “взбунтовал” (па словах Веймарна) стараста Павел Мірук. У памяшканні праўлення сяляне паднялі крыкі, шумна пратэставалі супраць павіннасцей. Прысутныя земскі спраўнік і прыстаў арыштавалі пецярых “главных зачинщиков” пратэсту. Але ў валасную канцылярыю ўварваліся ўсе мужыкі з вуліцы і адбілі арыштаваных. У акце, складзеным земскім спраўнікам і накіраваным губернатару, паведамлялася: “Ещё более кричали, отзываясь, что никого слушать не будут и знать ничего не хотят”. Губернатар пагадзіўся, што “таковое ... явное неповиновение прописанных крестьян дер. Баранова и Ликовки оставаться без примерного взыскания не может” і праз дзень накіраваў у гэтыя вёскі жандарскага маёра Лелякова з ротай салдат і 50 казакамі “принять меры к приведению их (сялян. – Прым. І. Б.) в должное повиновение”. Як гэта адбывалася, даведваемся з рапарту самога жандарскага маёра. Ён спачатку заклікаў баранаўскіх сялян прыняць устаўную грамату і выконваць павіннасці, аднак “крестьяне начали возражать и ... видно было, что они предположили действовать упорно и ни в каком случае не принимать помянутой грамоты ... Тогда я вызвал виновных в неповиновении мировому посреднику и земскому исправнику и в участии в освобождении арестованных и приказал наказать их розгами. Все домохозяева тогда раскаялись, просили прощения, приняли уставную грамоту и обязались исполнять все требования”. З гэтай жа мэтай маёр Лелякоў і ў Лікоўцы сабраў усіх 27 гаспадароў, але тут адбылося без экзекуцый: сяляне ўжо ведалі аб “геройскім” учынку жандара і пагадзіліся і з граматай, і з павіннасцямі. Хаця маёр Лелякоў і дабіўся “перамогі” над лікоўскімі сялянамі, але яны не перасталі адстойваць свае правы на зямлю і адмаўляцца ад выканання павіннасцей. Аб гэтым піша губернатару ўладальнік маёнтка Веймарн і дапаўняе яго 1 сакавіка 1863 г. старшына Зарубіцкай воласці М. Шкіруць: “...свидетельствую, что крестьяне Ликовского сельского общества д. Ликовка с 25-го числа февраля сего года не отбывают издельной повинности”. Пісалі свае скаргі то паверачнай камісіі, то ў губернскую па сялянскіх справах прысутнасць, то з’езду міравых пасярэднікаў, то губернатару, то ў Вільню генерал-губернатару, але сваёй праўды даказаць не маглі. Дамагліся толькі надзялення 12 батракоў зямельнымі ўчасткамі па тры дзесяціны ды перадачы на сваю карысць пашы (20 дзес.). Падавалі прашэнні і цэсарэвічу вялікаму князю Мікалаю Аляксандравічу ў 1865 г. у час яго праезду праз Гродна ў Варшаву, але адказу не атрымалі, і брату цара вялікаму князю Канстанціну Мікалаевічу, але і яно “оставлено без паследствий”. Хаця лікоўскія мужыкі і былі стомленыя безвыніковым змаганнем за адабраную зямлю, але не складвалі рук і надумаліся адшукаць справядлівасць у сталіцы, у самога цара. А тут і выпадак падвярнуўся. Жанчына з суседняй вёскі Агароднікі Рэгіна Логач, наведаўшая ў Лікоўцы сваяка Мікалая Міцкевіча, паведаміла, што намерваецца ехаць да цара са скаргаю, што сваяк адабраў у яе зямлю, падараную памешчыцай. Сабраўшыся на сходку, лікоўскія мужыкі выслухалі Міцкевіча і аднадушна вырашылі: – У нас няменшыя беды. Пашлем і мы свайго хадатая. Давераным сваім абралі Адама Рожку, былога батрака. Склаліся па аднаму рублю з кожнага гаспадара, сельскі стараста Кузьма Санько перадаў яму сваю штэмпельную пячатку. Для складання “всепокорнейшего прошения” Мікалай Міцкевіч, Сцяпан Сыч, Восіп Козел, Іван Сыч ездзілі ў Гродна, дзе адшукалі добрага грамацея... Некалькі месяцаў адсутнічаў у вёсцы хадатай Адам Рожка і з’явіўся толькі ў канцы красавіка 1869 г., а адказ і таго пазней – у канцы года. Пакуль круцілася бюракратычнае кола ў сталіцы, у Гродне рэакцыя на “прошение” наступіла значна раней. Земскі спраўнік А. Семяненка выклікаў на допыт мужыкоў, якія хадзілі ў Гродна для напісання прашэння. Даўшы паказанні па справе, яны адмовіліся падпісваць пратакол. Іх падтрымалі іншыя вяскоўцы, што прыйшлі цэлым натоўпам. Земскі спраўнік з прыставам хацелі скласці акт аб непадпарадкаванні ўладзе жыхароў вёскі і перапісаць усіх прысутных. Але тыя з крыкам не называць прозвішчаў і пагрозамі шумна разышліся. Паліцэйскія абвінавацілі вясковага соцкага Пятра Скамарошку ў бяздзеянні і патворстве вінаватым, а Мікалая Міцкевіча, Сцяпана Сыча і Івана Сыча – у падбухторванні да беспарадкаў. Соцкі Пётр Скамарошка быў арыштаваны і пасаджаны ў вязніцу пры паліцэйскім упраўленні, а стараста Кузьма Санько пакараны штрафам у памеры 6 рублёў. А што датычыцца адказу на “всемилостивейшее прошение”, то ён прыйшоў у канцы года з канцылярыі вялікага князя Канстанціна Мікалаевіча, што “настоящее прошение оставлено без последствий, так как составленный поверочной комиссией акт окончательно утвержден и не может подлежать никакому изменению”. А ў наступны год на чарговую скаргу лікоўскіх сялян губернская па сялянскіх справах прысутнасць паставіла кропку, абвясціўшы, што “тяжбы крестьян по действию помещиков и иски по делам, которые сделаны при существовании крепостного права, запрещены”. Вось і пераканаліся лікоўскія мужыкі, што воран ворану вока не выдзяўбе. І многія гады пазней яны ўпарта і настойліва яшчэ спрабавалі пашырыць свае зямельныя надзелы, але малазямелле ціснула і выганяла іх з вёскі. адказаць

вёска Лікоўка на фотаздымках з сайта Radzima.org

фотаздымкі дадаў(ла) radziwill.by

Прозвішчы, зарэгістраваныя ўдзельнікамі