Слижино — деревня в Логойском районе Минской области Республики Беларусь.
Сведения, представленные на сайте Radzima.net: 
Православный приход, к которому относился/относилась деревня Слижино в начале XX века;
метрические книги православного прихода о рождённых, браках и умерших (с указанием лет, фонда, описи и архива, в котором они хранятся);
ссылки на микрофильмы церковных записей (рождения, крещения, браки, смерти);
Где находится деревня Слижино
— географические координаты местности и расположение деревни Слижино на старых подробных картах начала XX века, на современных картах, а также на спутниковых снимках (Google Maps) Административная принадлежность деревни Слижино
— в какие административно-территориальные единицы населённый пункт входил в разные исторические периоды:— Российская империя (1870-1910-е), — БССР (1924-1926), — Республика Беларусь (по состоянию на 2017 год); Православный приход, к которому относился/относилась деревня Слижино в начале XX века;
метрические книги православного прихода о рождённых, браках и умерших (с указанием лет, фонда, описи и архива, в котором они хранятся);
ссылки на микрофильмы церковных записей (рождения, крещения, браки, смерти);
Эта информация доступна для зарегистрированных участников с Premium-планом.
Оставить сообщение
Сообщения:
Каля трыдцаці гадоў назад давялося пачуць ад аднаго пажылога чалавека расказ пра тое, што ў вёсцы Сліжына ў далёкія часы жылі продкі Якуба Ясінскага. Ён быў адным з кіраўнікоў нацыянальна-вызваленчага паўстання ў 1794 г. на тэрыторыі Вялікага княства Літоўскага. Інжынер-палкоўнік і паэт, у той час ён быў многім вядомы. Шкада, што ў наш час аб ім мала хто ведае. 25 чэрвеня 1794 года паўстанцкае войска пад мястэчкам Солы пацярпела паражэнне. Тры корпусы пад камандаванням Я. Ясінскага, Ф. Сапегі, А. Хлявінскага і палкі на чале з палкоўнікамі (па паходжанню яны былі татарамі) Ю. Беляком, М. Кіркорам, М. Бараноўскім, Ахматовічам былі разбіты і з баямі адступалі да Варшавы. У дваіх палкоўнікаў: Мустафы Бараноўскага і Юзефа Беляка ,,карані,, былі на Лагойшчыне. У лістападзе 1794 года пры абароне Варшавы інжынер-палкоўнік Якуб Ясінскі ў узросце 33 гадоў і загінуў.
Магчыма, што продкі Якуба Ясінскага і на самой справе маглі жыць у Сліжына. У кнізе ,,Памяць,, Лагойскага раёна ёсць цікавыя звесткі, якія магчыма могуць быць доказам гэтага.
У 1560 г. упамінаецца, што ў маёнтку Сліжын мелі невялікія надзелы ,,гаспадарскія баяры Гайненскага староства,, , гэта Васіль Мацеевіч, Яўцюх Дзмітрыевіч, Іван Акуліч і Герасім Станкавіч. У 1560 годзе адбываецца размежаванне маёнтка Сліжын з Гайненскім староствам. Упамінаюцца памежныя сёлы Жылічы, Якубавічы, Альфяровічы. З надзеламі, раней пералічаных, баяр межавалі ўладанні пана Юхны і пана Рыгора Ясінскага. Яны названы ,,зямянамі гаспадарскімі гайненскімі,,. У 1561 годзе Рыгор Ясінскі атрымаў пацвярджальны прывілей ад вялікага князя, у якім гаворыцца, што гэты маёнтак быў набыты яго дзедам, Цішай (Ціханам) Ясінскім у 1471 годзе ў літоўскага пана Якуба Рылавіча.
Як бачым, то легенды пра тое, што продкі Якуба Ясінскага жылі ў Сліжыне, з'явіліся не пустым месцы. Пазней Ясінскія, як людзі ваеннаслужылыя (зямяне гаспадарскія) маглі быць пераведзены і ў іншае месца. ответить
Вёска Сліжына знаходзіцца недалёка ад вадападзела. Рака Сліжанка, якая цячэ цераз вёску, нясе свае воды ў Балтыйскае мора. Раку ўтвараюць некалькі ручаёў. У самой рэчцы і ў ручаях водзіцца невялікая рыбка даўжынёю да 15 см. , якую называюць сліжом таму, што ён вельмі слізкі і яго цяжка ўтрымаць у руках. У іншых месцах гэту рыбку называюць гальцом. Гэта рыба любіць чыстую і халодную ваду і таму ў многіх месцах знікла, хаця гадоў сорак назад яе было шмат у любым ручаі альбо рэчцы. Дык вось ад гэтай рыбкі, якую называюць сліжом, і пайшлі назвы рэчкі Сліжанка і вёскі Сліжына. Напэўна ў далёкія часы тут сліжоў было шмат, а таму людзям зімой і летам без асобых цяжкасцяў можна было здабыць сабе ежу. Паселішча ў гэтым месцы з\\\'явілася прыблізна ў 8-9 стагодзі, калі шло рассяленне крывічоў. Ёсць каля вёскі Сліжына і старажытнае гарадзішча, але яго вельмі пашкодзілі, калі ў 30-х гадах мінулага стагоддзя будавалі Янушкаўскі ўмацаваны раён. На гарадзішчы быў пабудаваны адзін з дотаў. Яго немцы ўзарвалі ў 1942 годзе. Вёска мае і вельмі старую вуліцу, якая вузкая і разлічана на тое, каб размінуліся дзве павозкі. Сумна, але вёска вымірае, як і сотні іншых вёсак. ответить
